Schaapjes tellen in Brecon Beacons

Zondagochtend, station Brussel-Zuid. We kiezen inderdaad voor de trein om ons naar onze eigenzinnige Britse bestemming te brengen. De Eurostar loodst ons door de Kanaaltunnel naar Londen, van waaruit een Great Western Railways-trein ons dan weer helemaal tot in Swansea brengt. Hier worden we opgewacht en naar ons verblijf gebracht, nabij het stadje Llandovery aan de rand van de Brecon Beacons “bergketen”. De hoogste top van de Beacons, de Pen y Fan, piekt zo'n 886 meter boven zeeniveau.

We kwamen echter niet naar Wales voor een geschiedenis- of aardrijkskundeles, wel om zes dagen lang de prachtige natuur te ontdekken. Zonder brandstof geen energie natuurlijk, dus starten we elke dag routineus met een uitgebreid ontbijtbuffet: toast met jam (of marmite, iemand?), yoghurt en granola of, voor wie zweert bij bonen in tomatensaus en worstjes op een nuchtere maag, een op en top English breakfast. De Britten zijn natuurlijk verknocht aan hun thee, maar ook de koffieslurpers komen aan hun trekken. Na het ontbijt staan de lunchpakketten inmiddels klaar, inclusief iconische driehoekige sandwiches.

Onze eerste wandeling start onder een overtrokken hemel bij de kapel van Soar-y-Mynydd. Net zoals de komende dagen doen we een beroep op de vrolijke Sarah om ons veilig en goedgehumeurd af te zetten met een minibusje. Uren later zal ze ons opnieuw staan opwachten om ons weer even veilig, goedgehumeurd en wat vermoeider terug naar het hotel brengen.

Tijdens onze eerste wandeldag genieten we van het groene en heuvelachtige landschap rondom ons. We speuren al heel enthousiast de hemel af naar rode wouwen, maar mogen ook onze voeten niet uit het oog verliezen: varens verhullen dat het pad best smal is, een misstap kan ons zo van het rechte pad afbrengen. We worden ook even opgeschrikt door een val maar bereiken toch allemaal samen de Royal Oak Inn, het officiële eindpunt van dag 1.

Dag 3 en 5 trekken we het hart van de Beacons in, met de temperatuur als het meest wezenlijke verschil tussen beide dagen. Onze eerste kennismaking gebeurt net niet klappertandend, terwijl we twee dagen later genieten van een stralende zon. We mogen onze eigen interpretatie geven van de verhalen van de Lady of the Lake en van de onfortuinlijke Tommy Jones, waarna onze begeleidster Kathleen dan toch maar het echte relaas geeft. We temmen de Fan Foel, Corn Du en de Pen y Fan, horen de raven krassen en zien de wouwen zweven.

Dag 4 is een buitenbeentje. Na de overwegend groene landschappen brengen we een dag door in blauw gezelschap, want we volgen een dagje het kustpad langs Cardigan Bay aan de Ierse Zee. Helemaal op het einde wacht het brede zandstrand van het stadje New Quay ons op en kunnen we de watertemperatuur opmeten. Een eenling probeert de roekeloze duik in zee, de anderen opteren toch maar voor de behoedzame voetje voor voetje-aanpak.

Een week gaat snel voorbij: voor we het weten, worden we wakker op dag 6 en hebben we enkel nog de dagtocht langs het Monmouthshire & Brecon-kanaal voor de boeg. Wanneer we na 17 vlakke kilometers dan aankomen in Brecon, zit de taak van onze wandelschoenen er helemaal op. En mogen wij na een laatste gezellige avond de terugreis aanvatten naar een land met meer inwoners dan schapen.

Bijna zou ik het vergeten, maar hoe zit dat nu met die prei uit de inleiding? Volgens de overlevering zouden Welshe strijders - eens of meermaals - tijdens de Middeleeuwen rondgelopen hebben met een prei op hun hoofd, om zich tijdens veldslagen te onderscheiden van de vijand. Zo groeide deze weinig sexy soepstengel uit tot een nationaal symbool van trots. De prei had toen al zijn intrede gemaakt in Wales. Denk er dus van wat je wilt, maar het is op historisch vlak wel correct. De rode draak daarentegen, dat andere nationale symbool, is al even verlegen als zijn Schotse buur van Loch Ness. Misschien zou het schaap of eventueel de rode wouw toch een betere keuze zijn als symbool.

Is deze reis voor jou geschikt? Dat kon je vast al opmaken uit bovenstaande. Hou je van groene landschappen en rollende heuvels? Apprecieer je de Britse hoffelijkheid en het comfort van een vast verblijf? Dan kan ik je Wales warm aanbevelen. Als je daarentegen op zoek bent naar cultuur (Llandovery en Brecon hebben weinig te bieden), zonzekerheid (ook al viel er geen druppel regen) en rode draken, dan ben je in het land van de Jones’ niet aan het juiste adres.

Het land van de Jones’, dat vereist waarschijnlijk ook nog een kleine opheldering: mijn vermoeden dat Jones de meest voorkomende naam in Wales is, wordt ook bevestigd door Google. Tommy Jones zaliger (dag 5) kreeg navolging van o.a. Catherine Zeta-Jones (jawel, geboren in Wales!), Kelly Jones (zanger van de populaire rockgroep The Stereophonics) en ook, jawel, gouwe ouwe Tom Jones. Welke evergreen zong die alweer?

It's good to touch the green, green grass of home.

Anders Reizen-medewerker Maarten.