Expeditie Toebkal (4167 m)

Aan de luchthaven van Marrakech worden we opgewacht en naar onze riad in het centrum van de stad gebracht. Onze ogen schitteren een eerste maal bij de aanblik van het sfeervolle hotel met dakterras. We mogen niet te veel wennen aan de luxe, want de komende dagen overnachten we in gîtes of in tenten en moeten we het dus redden met net iets minder comfort.

Aan het citytrippen komt in de vroege ochtend van 26 augustus een einde. We ontmoeten onze gids Hicham en worden naar een dorpje aan de voet van de Atlas gebracht, waar we ook de rest van ons team ontmoeten: 1 kok, 2 ezeldrijvers en 2 muilezels. Samen met de gids maakt dat dus – snelle optelsom – 6 individuen die ongeveer alles voor ons zullen doen de komende dagen ... behalve wandelen. Ook dat is luxe! Na een korte luswandeling worden we goed bevonden om de echte tocht naar de Toubkal aan te vatten.

‘Wat een bewonderenswaardige atleten’, hoor ik je denken. Dat valt best wel mee. Bij Anders Reizen lopen we niet snel naast onze schoenen, wat handig is, want op dit terrein komen stevige wandelschoenen wel van pas. Verder heb je voor deze trektocht niet echt een bijzondere uitrusting nodig. De blarenpleisters had ik al vermeld, snoepjes om te delen ook, en vergeet zeker geen warme kledij: handschoenen, muts, buff, donsvest, jasje. Die heb je echt nodig tijdens de topbeklimming: dan word je rond 3 uur uit bed (slaapzak) getild om onder de sterrenhemel en bij een ijskoude wind de ultieme aanval op de Toubkal in te zetten. Wij zien tieners in short en t-shirt naar boven klimmen. Die staan nu waarschijnlijk nog na te trillen.

Voor een sportieve wandelaar met een goede basisconditie mag het niveau van deze reis geen probleem vormen. Op voorwaarde natuurlijk dat hoogteziekte geen vat op jou krijgt. Wij kwamen goed uitgerust maar zonder echte voorbereiding aan de start. Al zullen wij vieren - de ene al wat meer dan de andere - samen toch al veel wandelschoenen versleten hebben.

Waar was ik gebleven? O ja, we staan op het punt de 4.167 meter van de Jebel Toubkal, de Atlasreus, het dak van Noord-Afrika, te bedwingen! De eerste uren van de beklimming zijn gehuld in duisternis, met enkel de lichtschijnsels van tientallen hoofdlampen die zich een weg naar boven zoeken. Zo klimmen we een hele tijd door, de nacht wordt dageraad, en wanneer we de kam net onder de top bereiken, maakt de zon eindelijk haar intrede. Zachte zonnestralen hullen de Hoge Atlas in een dromerig licht. In dit overweldigende decor dragen we onze laatste loodjes naar de top. Een (licht) euforisch moment breekt aan: missie volbracht! Terwijl het 360° panoroma en onze 100% prestatie doordringen, vereeuwigen we onze korte passage op de top.

Het relaas van de afdaling zal ik overslaan; fast forward naar 2500 meter lager waar onze tong tussen onze knieën hangt. Hier nemen we afscheid van het geweldige team dat ons de hele trektocht lang vergezeld heeft. Diezelfde avond zitten we alweer in Marrakech. Met de magische combo hammam, restaurant en riad spoelen we het zweet, de dorst en de vermoeidheid van de voorbije dagen weg. Maar de tocht naar de Toubkal zit gelukkig nog vers in ons geheugen.

De protagonisten van dit verhaal vinden elkaar overigens geregeld terug aan de koffiemachine, waar onze gedachten dan gezamenlijk afdwalen naar de hogere sferen van de Hoge Atlas. Dan klinkt een yalla van onze directeur en gaan we weer gedwee aan het werk.