De Pacific Crest Trail

Bootz-begeleider Olivier Van Hoey vertrok in 2024 voor een once-in-a-lifetime onderneming. Zet jezelf een tas koffie of thee, maak het jezelf comfortabel en lees het bijzondere verhaal van zijn PCT.

De Pacific Crest Trail of PCT is een langeafstandswandelpad in de Verenigde Staten dat officieel geopend werd in 1993. Het ligt aan de westkust en loopt van de Mexicaanse grens bij Campo in de buurt van San Diego naar de Canadese grens bij Manning Park in de buurt van Vancouver. Met z’n lengte van 4265 km doorkruist het de staten Californië, Oregon en Washington. Hierbij passeert het maar liefst 7 van Amerika’s mooiste nationale parken: Kings Canyon, Sequoia, Yosemite, Lassen Volcanic, Crater Lake, Mount Rainier en North Cascades. De trail is tegenwoordig erg populair. Een paar duizend wandelaars starten ieder voorjaar met als doel om de PCT in één keer uit te wandelen. Naar schatting slagen een paar honderd tot een goede duizend wandelaars daar ook in. Zo’n 60% komt uit de Verenigde Staten, de rest vooral uit Canada en Europa. Zo’n 70% van de wandelaars begint zoals mij alleen aan dit avontuur.

Een uitdaging als de PCT begin je best niet onvoorbereid. Het kan wel, maar het is zeker geen aanrader. Het bewijs daarvan lees je in het autobiografische boek “Wild” van Cheryl Strayed of zie je in de gelijknamige verfilming met Reese Witherspoon. Aan het andere uiterste heb je onze ijzersterke Belgische ultraloper Karel Sabbe. In 2023 had hij minder dan 47 dagen nodig om de PCT af te leggen. Hiermee verpulverde hij het vorige snelheidsrecord op de PCT. Voor wie het niet wil uitrekenen, dat is maar liefst 92 km per dag! Ik zat ergens midden in dat spectrum op vlak van voorbereiding.

Daarnaast heb ik mij ook verdiept in de uitdagingen op de PCT. Die worden onder andere gevormd door navigatie, sneeuw, rivierdoorwadingen, bosbranden, hitte, koude, gevaarlijke dieren zoals ratelslangen, beren en poema’s, maar ook gevaarlijke planten zoals poodle dog bush en poison oak, bevoorrading en drinkwater. De opleiding Hooggebergte en de workshop Start2Bivak bij Bergsportvereniging Provincie Antwerpen waren hierbij enorm nuttig.

De fysieke voorbereiding vond ik persoonlijk achteraf bekeken het allerbelangrijkste. Ik ben al meer dan 25 jaar een fanatiek hardloper. Dus de conditie zat al heel goed. Tijdens mijn voorbereiding probeerde ik extra wat hellingen in mijn looptrainingen in te bouwen. Ik liep zo’n 3 tot 4 keer per week 10 tot 20 km. Daarnaast probeerde ik ook een paar keer per week wandelspecifieke krachttraining te doen om mijn knieën en enkels te versterken, core stability oefeningen om mijn lichaam voor te bereiden op de zware rugzak en stretching om alles soepel te houden. Maar ik heb vooral heel veel gewandeld.

Zowat ieder weekend ging ik op pad voor een dagtocht van zo’n 40 km. Mijn vaste compagnon hierbij was de zak potgrond in mijn rugzak als extra ballast. Dat bleek een beter idee dan de ballastzak met water die me op een ijskoude winterdag plots een natte broek bezorgde door een lek.

Ik heb ook enkele meerdaagse tochten met de tent ondernomen om mijn materiaal grondig te testen en te optimaliseren. Dat deed ik onder andere met de West Highland Way in Schotland en de doorkruising van het Hardangervidda plateau in Noorwegen, twee perfecte tochten om alles te testen bij ruiger weer en terrein. Vooral in Noorwegen leerde ik omgaan met hardnekkig regenweer. En na veel wikken en (letterlijk) wegen slaagde ik erin het basisgewicht van al mijn materiaal zonder eten en drinken drastisch te reduceren van de 20 kg voor mijn allereerste tententrekking langs de GR20 in Corsica in de zomer van 2020 tot de 9 kg voor de PCT. Daar was ik best fier op. Maar het kan altijd nog lichter. Ik kwam onderweg op de PCT mensen tegen met een basisgewicht van slechts 4.5 kg!

Foto: Een overzicht van al het materiaal dat ik meenam op de PCT.

De mentale voorbereiding is zeker ook niet te onderschatten. Ik lijstte voor mezelf op waarom ik de PCT wilde wandelen en wat ik er voor mezelf uit wilde halen. Dat lijstje bleek heel nuttig om mezelf te motiveren wanneer ik het moeilijk had. Mijn mindset stond op finishen. Doe je dat niet, dan wordt het risico op opgeven wel erg groot. Ik dacht ook goed na over hoe ik de PCT wilde beleven. Hike your own hike. Dat is een bekende leuze op de PCT. Je kunt de PCT op zovele manieren beleven. Het is belangrijk dat je dat voor jezelf uitmaakt en je niet te sterk laat beïnvloeden door andere wandelaars. Voor mij was dat zoveel mogelijk in de natuur blijven en dus niet te vaak naar de bewoonde wereld afzakken, voor zover veilig niets overslaan van de PCT, proberen om het binnen de vier maanden te doen, maar vooral genieten van het voorrecht dat ik had om deze tocht te kunnen ondernemen.

Foto: Vasquez Rocks, nabij Agua Dulce, vormde het decor van verschillende films en series zoals Planet of the Apes, The Flinstones en Star Trek.

En zo kwam ik dus op 10 mei 2024 vol spanning aan de start te staan van deze waanzinnige trail. De eerste sectie is de desert of woestijn. Die naam doet deze prachtige sectie echter niet de eer aan die het verdient. Het is een enorm gevarieerde sectie. De trail ligt op de grens tussen de iets groenere kustregio in het westen en de dorre woestijngebieden van onder andere Joshua Tree National Park, de Mojave en Death Valley in het oosten. De trail zelf leidt je zoals verwacht inderdaad regelmatig door lagergelegen, dorre, woestijnachtige gebieden met cactussen, joshua trees, yucca’s en ratelslangen. Eén keer wandel je zelfs enkele tientallen kilometers dwars door de Mojave woestijn. Maar evengoed trek je langs groene riviervalleien, door diep uitgesneden canyons en over imposante met sneeuw bedekte bergmassieven die meer dan 3000 m hoog uit de woestijngebieden oprijzen, de zogenaamde sky islands. Het ging dus nooit vervelen in de desert.

Dichter dan dat waren mijn ontmoetingen met de ratelslangen gelukkig niet. De grootste uitdaging in de desert was aan drinkwater geraken. Af en toe waren er wel rivieren, kleine stroompjes, poeltjes of bronnetjes. Maar soms zat er tot wel 60 km tussen natuurlijke waterbronnen. En dat bij een hitte van vaak meer dan 40°C. Gelukkig zijn er dan behulpzame mensen die waterflessen of zelfs hele watertanks op strategische plaatsen zetten om de afstand zonder water te beperken. Maar zelfs dan moest ik soms tot wel 6 liter water meedragen.

De trail angels brachten gelukkig regelmatig soelaas in de woestijnhitte. Nee, die trail angels zijn geen fata morgana of hallucinatie door de vele kilometers die de oververhitte PCT wandelaars afleggen. Ze bestaan echt. Verschillende locals helpen en verwennen de PCT wandelaars als hobby op alle mogelijke manieren. Zo zocht ik op een dag beschutting tegen de hitte van de zon en de heftige wind onder de brug van de autostrade midden in de desolate woestijnvlakte na Mount San Jacinto. “Hi Olivier! You want some burgers?” Burgers, hier? Blijkbaar waren er net een moeder en haar zoon gepasseerd. De zoon had het jaar voordien de PCT gewandeld en stelde voor om langs de McDonalds te passeren en een zak met burgers en chicken nuggets te gaan droppen onder die brug waar altijd wel enkele PCT wandelaars aan het schuilen zijn. Zo’n gelukzalige momenten van trail magic met lekker eten of koele dranken kwam ik ontelbaar vele keren tegen langs de hele PCT. Altijd een opkikker!

In de desert kreeg ik ook mijn trail name te pakken. Nog zo’n mooie PCT traditie. Zowat iedere PCT wandelaar krijgt uiteindelijk wel een bijnaam. Die kies je helaas niet zelf, anderen kiezen die voor jou. Dus het is angstvallig afwachten en hopen dat je er een leuke te pakken krijgt. In Wrightwood was het mijn beurt en het werd … Wonder Woman! Tsja, wat doe je als je al jouw kleren wil wassen en de enige kledij in de mand met reservekledij is een onesie van Wonder Woman?

Foto: Van de besneeuwde 3302 m hoge top van Mount San Jacinto naar de hete woestijnvlakte in minder dan 24 uur.

Na 33 dagen en 1162 km wandelen bereikte ik Kennedy Meadows South. Dat was echt een kippenvelmoment. Je wordt hier door je collega PCT wandelaars onthaald met een daverend applaus. In Kennedy Meadows South eindigt namelijk de eerste en langste sectie van de PCT, waarin helaas ook vele wandelaars uitvallen. Het is dus al een hele prestatie om hier te geraken.

Op naar de volgende en totaal andere sectie, de Sierras. Hierin doorkruis je het kerngebied van het Sierra Nevada hooggebergte en daarmee ook drie iconische nationale parken: Sequoia, Kings Canyon en Yosemite. Het is een wereld van besneeuwde bergpassen en toppen tot meer dan 4000 m hoog, kolkende bergrivieren en watervallen, imposante granieten rotsformaties, uitgestrekte open naaldbossen, prachtige meren en groene alpenweides.

De ratelslangen maken hier plaats voor de marmotten, herten en ja, ook zwarte beren! Heerlijk koel bergwater is hier in overvloed. Na maar liefst 45 dagen kreeg ik in de Sierras dan toch mijn eerste regen tijdens een heftig warmteonweer in de late namiddag.

Foto: De reflecties van de granieten besneeuwde bergen in de heldere meren zijn steeds adembenemend.

In 2023 moesten de meeste wandelaars de Sierras overslaan omdat de record sneeuwval van de winter voordien het vrijwel onmogelijk maakte om de Sierras op een veilige manier door te komen aan het begin van de zomer. Ik had geluk. 2024 was een gemiddeld sneeuwjaar. Ik had nog wel wat sneeuw op en in de buurt van de hoogste passen, maar niets echt lastig of gevaarlijk. Ik had voor de zekerheid wel microspikes en een ijspikkel mee. Die microspikes waren erg handig om wat sneller te kunnen wandelen op de sneeuwpassages. De ijspikkel bleek niet echt nodig. Er waren namelijk geen steile sneeuwhellingen meer met gevaar om een afgrond in te glijden.

Foto: Op de 4421 m hoge top van Mount Whitney, het hoogste punt van mijn tocht.

In de Sierras moet je ook regelmatig rivieren doorwaden, soms tot meer dan tien keer per dag. Bij die doorwadingen kan het water soms zelfs tot aan de heupen komen en erg krachtig stromen. Dus dat kan ook best spannend en risicovol zijn. Maar eveneens op dit vlak had ik geluk. Door de beperkte sneeuwval vielen de doorwadingen heel goed mee. Eén keer ben ik wel padloos enkele kilometers langs een rivier moeten navigeren door uitdagend terrein om een kapotte brug te omzeilen over een bergrivier die te heftig was om te doorwaden.

Verder verliepen de doorwadingen allemaal zonder noemenswaardige moeilijkheden. Het merendeel van de Sierras wandelde ik samen met de Belgische PCT wandelaar Flat Tire. Onze tempo’s en dagafstanden waren vrij goed op elkaar afgestemd en het leek ons verstandiger om hier samen te blijven omwille van de risico’s met de sneeuw en rivierdoorwadingen.

Een andere uitdaging in de Sierras zijn de bevoorradingen. Vanaf Kennedy Meadows South loopt de PCT maar liefst 400 km door de wildernis zonder zelfs maar een baan te kruisen. Bevoorraden kan dan enkel door enkele kilometers van de PCT weg te wandelen langs een zijpad naar een baan om dan nog tientallen kilometers te liften naar het dichtstbijzijnde stadje. Zo spendeer je in de Sierras al gauw een volledige dag gewoon om te gaan bevoorraden. Bovendien moet je vanaf hier ook al je eten in een berenton met beperkt volume proberen te proppen.

Op het einde van de Sierras kreeg ik helaas te kampen met een stom maar lastig medisch probleem. De nagel van mijn grote teen was beginnen ingroeien en ontsteken. Omdat het niet eenvoudig is om naar een stad met medisch centrum te geraken, heb ik hier 300 km op doorgewandeld. Dat waren niet de meest aangename dagen. In South Lake Tahoe kon ik dan eindelijk terecht bij een urgent care. Hier sneden ze de rand van mijn nagel weg en nam ik twee dagen verplichte rust om alles te laten herstellen. Zo kon ik vol goede moed de laatste dagen van de Sierras terug redelijk pijnloos wandelen. Later zou helaas al snel blijken dat het toch nog niet opgelost was…

Rond Lake Tahoe werd het landschap geleidelijk aan minder dramatisch. De echte hoge bergpassen waren achter de rug. De sneeuw verdween en het landschap werd glooiender en groener. Iets voorbij Sierra City gaat de Sierra Nevada over in de Cascade Mountains, een vulkanische bergketen waar de PCT doorheen blijft lopen tot aan de Canadese grens. Typisch wordt Sierra City beschouwd als het einde van de Sierras en het begin van de laatste Californische sectie van de PCT, North Cal.

Hoewel deze sectie zeker minder uitdagend is dan de Sierras, moet je ook hier best wat hoogtemeters overwinnen omdat je regelmatig diep uitgesneden riviervalleien kruist. Het landschap is veel bosrijker dan in de Sierras. In de Cascade Mountains heb je vrijwel altijd wel ergens een gigantische vulkaankegel in het vizier. In North Cal zijn dat Lassen Peak en Mount Shasta. Die laatste gigant van meer dan 4000 m hoog spotte ik wekenlang aan de horizon. De vulkanische oorsprong van de bergen hier is het duidelijkst zichtbaar in en rond Lassen Volcanic National Park. Hier werd ik getrakteerd op een kleine geiser, warmwaterbronnen en een indrukwekkende slenk en kon ik door een lavatunnel wandelen.

Foto (boven): Een prachtig zicht op de rotsformaties van Castle Craggs.

In North Cal kreeg ik ook te kampen met de zogenaamde North Cal blues. Na de adembenemende Sierras was het landschap in Nort Cal bij momenten wat eentoniger en soms zelfs ronduit deprimerend met uren aan afgebrand bos. Ik was al bijna twee maanden op pad en ik was nog niet eens halverwege. Ik miste ook enorm mijn vriendin, familie en vrienden. Uit de gesprekken met andere PCT wandelaars bleek dat velen met gelijkaardige gevoelens worstelden. Dus het was niet altijd gemakkelijk om de moed erin te houden.

Zeker toen ik op een dag ook nog eens 15 km op mijn stappen terug moest keren om naar een medisch centrum te liften. Mijn grote teen was terug beginnen ontsteken en ik zat al enkele dagen met hardnekkige pijn over heel mijn been. De dokter stelde me gerust en zei dat een extra antibioticakuur voor mijn teen en een dagje rust en wat ibuprofen voor mijn been mij wel terug zouden oplappen. En zo vond ik na het halverwege punt dan gelukkig toch terug de moed en kon ik weer volop genieten van de rest van de PCT.

De herten zijn uit op onze kledij en wandelstokken die doordrenkt zijn met ons zoute zweet, terwijl de knaagdieren uit zijn op al het lekkers dat we bijhebben. Diefstal van kledij door herten en doorgeknaagde tenten of eetzakken zijn geen uitzondering op de PCT. Opletten geblazen dus voor deze schattigaards!

De laatste dagen in Californië wandelde ik samen met Cheddar uit Frankrijk en Sprinkles uit Nederland, die ik leerde kennen tijdens een avondje rodeo kijken in Etna. Plots zagen we een bescheiden bordje dat aangaf dat er na maar liefst 2833 km en 82 dagen wandelen dan toch een einde kwam aan de gigantische staat Californië. Tijd dus voor de volgende staat en sectie, Oregon. Hier volgt de PCT verder de Cascade Mountains van vulkaankegel naar vulkaankegel.

Een bijzonder exemplaar is Crater Lake in het gelijknamige nationale park. Deze ingestorte vulkaankrater met een diameter van 10 km en diepte van 600 m heeft zich gevuld met regenwater. Het postkaartplaatje wordt volmaakt door een latere vulkaankegel die oprijst uit het stralend blauwe water. Je wandelt hier regelmatige ook door buitenaards aandoende lavavelden. Tussen al dat vulkanisch geweld zijn er ook nog altijd bossen die hier wat dichter worden. Daar kon ik genieten van de eerste sappige, zoete bosbessen.  

The trail provides. Dat is een bekend gezegde langs de PCT. Als er iets misloopt, dan komt de trail altijd wel met een oplossing. Dat was zeker het geval voor mij rond de stad Sisters. Die antibioticakuur voor mijn teen had niets uitgehaald. Ik probeerde het probleem te negeren, maar dat haalde natuurlijk niets uit. Het was ook nog te ver om door te bijten tot aan de Canadese grens. Daarom besloot ik om naar Sisters te liften op zoek naar een dokter die me verder kon helpen. Bij drie dokterspraktijken kon ik helaas niet terecht, enkel voor vaste patiënten. Ik moest naar de urgent care in Bend, een uur verderop met de auto.

Pff, hoe moest ik daar geraken. Ik vertelde het verhaal bij mijn Airbnb, waarop gastheer Paul zei dat hij de volgende ochtend naar de dokter moest in Bend en dat ik gerust mee kon rijden. Het werd nog beter. De dokter daar vond eindelijk wat het probleem was. Er was nog een stukje nagel achtergebleven. Hij verdoofde mijn teen en sneed de boosdoener weg. Hiermee bleek het probleem na anderhalve maand eindelijk voorgoed opgelost te zijn! Na een gezellige lift in de prachtige rode Cadillac cabrio van Jeff kon ik terug op pad doorheen het magnifieke vulkaanlandschap langs de vulkanen Mount Washington, Three Fingered Jack en Mount Jefferson.

Eén ochtend wandelde ik maar liefst 30 km voor 12 uur. En daar had ik een goede reden voor. Dat was namelijk het tijdstip dat het legendarische all-you-can-eat lunchbuffet in Timberline Lodge startte. Het indrukwekkende historische gebouw aan de voet van de nog indrukwekkendere Mount Hood is een trekpleister voor hongerige PCT wandelaars. Het was echt genieten. Bovendien was ik verrast om Sprinkles daar terug aan te treffen. Ik dacht dat ze achter mij was. Ze was mij blijkbaar ’s nachts gepasseerd tijdens haar 24 hours challenge. Omdat Oregon zo gemakkelijk wandelen is, dagen vele PCT wandelaars zichzelf uit om in 24 uur zoveel mogelijk kilometers te wandelen. Sprinkles haalde maar liefst 95 km!

Vanaf Timberline lodge was het vooral afdalen richting de Columbia River. Deze brede rivier vormt de grens met Washington en tevens het laagste punt van de PCT op 51 m boven zeeniveau. De afdaling langs Eagle Creek met z’n vele watervallen was wonderlijk. Vooral Tunnel Falls waar de trail uitgekapt is in een vrijwel verticale rotswand en dan doorheen de rotsen achter de waterval loopt. En dan was daar plots de indrukwekkende Bridge of the Gods over de Columbia River die de grens vormt tussen de staten Oregon en Washington. Alweer een enorm kippenvelmoment voor mezelf en de andere PCT wandelaars. Hier begint de allerlaatste etappe van de trail, de eindmeet is hier in zicht!

In Washington loopt de PCT verder doorheen de Cascade Mountains. Het eerste stuk wandel je verder van vulkaankegel naar vulkaankegel met als toppers Mount Adams en Mount Rainier. Nadien kom je onder andere in North Cascades National Park terug in meer alpien gebied dat weer aan de Sierras doet denken. De bossen worden hier ook dichter en vochtiger met nog meer bosbessen en ook vele paddenstoelen. Je voelt dat Canada heel dichtbij komt!

Tot aan Washington had ik slechts één onweer gehad en twee keer een klein, niet noemenswaardig buitje. De temperaturen zaten heel vaak boven de 30°C. Ik was dus al goed gewend aan het droge en warme weer. Het was dan ook even schrikken in het eerste deel van Washington waar ik een stevig onweer over mij kreeg en te kampen kreeg met enkele heftige regendagen met temperaturen onder de 10°C. Eén keertje werd ik zelfs wakker met 1 cm water in mijn tent omdat ik die in mijn haast met het gure weer niet zorgvuldig had opgezet. Gelukkig klaarde het de volgende dag op en kon ik alles laten drogen. De rest van de tocht kon ik weer genieten van de heerlijke zon. Dus op vlak van weer kan ik ook absoluut niet klagen.

Foto: Dichtere, vochtigere bossen en guurder weer in het eerste deel van Washington.

Door de bosbranden was zowat de helft van de PCT in Washington afgesloten. Gelukkig kwam ik Pacemaker uit Oostenrijk en Navigator uit Zweden tegen op het einde van Oregon en maakten we samen plannen om al die branden te omzeilen via alternatieve routes. Het was wat zoeken, maar het bleken uiteindelijk ook best mooie routes te zijn. En zeg nu zelf, op pad met PCT wandelaars met die trail names, dan kan het toch niet misgaan.

Foto: Terug meer alpiene landschappen in het tweede deel van Washington.

Het was bijna niet te geloven, maar het einde van de PCT was nu echt in zicht. Ik genoot extra van de adembenemende landschappen van Washington. Vooral Goat Rocks Wilderness en North Cascades National park waren bijzonder mooi. Na een laatste dagje rust in het bijzondere namaak-Beierse stadje Leavenworth vertrok ik voor mijn allerlaatste etappe. Dat werd met 342 km en 9 dagen wandelen tevens ook mijn langste etappe, mede door enkele tientallen extra kilometers om rond de laatste branden te wandelen. Tijdens deze laatste etappe werd ik onder andere nog verwend met prachtige zichten op Glacier Peak en ontmoetingen met een stekelvarken en een laatste zwarte beer.

Maar dan was het werkelijk zover ... In het midden van de uitgestrekte naaldbossen van Noord-Washington kwam ik na exact 4 maanden plots aan een gerooide strook bos die de Canadese grens aangeeft. Daarin stond het PCT Northern Terminus Monument.

Het is niet in woorden te beschrijven hoeveel gevoelens er door me heen gingen op dat moment: dankbaarheid dat ik dit kon meemaken, fierheid dat ik mijn doel gehaald had in de vooropgestelde tijd, triestheid dat het avontuur tot een einde was gekomen, blijheid om terug naar mijn vriendin, familie, vrienden en comfort van het gewone leven te kunnen gaan, … Er vloeit nu zelfs terug een traantje bij het terugdenken aan dit moment.

Onder: dag 1 (foto's 1 en 2) en dag 123 (foto's 3 en 4): zoek de 7 verschillen.

Wat een avontuur! Uiteindelijk wandelde ik 4309 km in 123 dagen. Daarin overbrugde ik 137 714 hoogtemeters en versleet ik 6 paar wandelschoenen. Ik nam 5 rustdagen, sliep 13 nachten in een bed, nam 21 douches en ging 27 keer bevoorraden.

De grootste moeilijkheden onderweg vond ik vooral de eenzaamheid en het gemis van mijn vriendin, familie en vrienden. Ik had het ook lastig met de schrik voor blessures. Bij zo’n tocht voel je altijd wel ergens een pijntje en dan was er al gauw de paniekgedachte dat ik dit ongelooflijke avontuur zou moeten stopzetten. Ook het zoeken van oplossingen voor de bosbranden bleek niet altijd even vanzelfsprekend.

Bij terugkomst had ik het vooral moeilijk om terug hele dagen binnen te zitten. Ik vond het ook lastig om terug om te gaan met negativiteit. Op de trail zijn er alleen andere wandelaars en trail angels die elkaar helpen. In het gewone leven durft het wel eens anders zijn en kom je weer in contact met het nieuws dat vaak weinig vrolijkmakend is.

Ik hoop dat jullie van mijn verhaal op z’n minst dit meenemen: als je het kunt dromen, dan kun je het ook doen! Heb je een droom, gelijk wat, ga ervoor, vooraleer het te laat is. Ook al lijkt die droom moeilijk in te passen in je leven, heel uitdagend of zelfs wat beangstigend, probeer het toch maar! Natuurlijk was mij dit nooit gelukt zonder de steun van zovele mensen: mijn vriendin, ouders, bazen, vrienden, atletiektrainers, sportarts, trail angels, andere PCT wandelaars, artsen in de VS en al die supporters thuis die mijn avontuur op de voet volgden. Daarom wil ik tenslotte al deze mensen enorm bedanken om dit avontuur mee tot een succes te maken!